۱۶ دی ۱۳۹۹

سلام محبوب من

 هنوز نیمکت خالی ما ، زیر اون درخت بزرگ رو یادت هست؟

همون نیمکتی که بارها در موردش باهات حرف زدم 

همون نیمکتی که من می نشستم روش و تو در خیالم درست چند تا نیمکت اونورتر نشسته بودی و مشغول مکالمه بودی.

همون نیمکت که قرار بود هر دوتامون یک روز با هم روش بشینم.

توی این فصل سرما، درختی که بالای سر نیمکت قرار داره هنوز سر سبز و قشنگه.

هرزگاهی زوج های جوان یا مسن رو می بینم که نشستن روی نیم کت و دارن دم گوش هم پچ پچ می کنند.

منم با مادرم نشستم روی اون نیمکت 

اما با تو، حتی در خیالم هم روی اون نیمکت ننشستم.

۱۷ دی ۱۳۹۹ 

ساعت ۱۲ و‌دو دقیقه شب