من نمی خوام مرد باشم

من نمی خوام مرد باشم می خوام زن باشم.

نمی خوام حرف اول و اخر توی خونه من بزنم. دلم می خواد زندگیم در عین اینکه از روی عشق و علاقه و احترام هست. بچه هام از پدرشون حساب ببرند.

من زنم لازم نیست روحیه ام زمخت بشه و هی امر و نهی کنم. دوست دارم بهم احترام بزارند اما دوست ندارم من کسی باشم که همه تصمیمات رو تنهایی می گیره. ترجیح میدم همسرم 60% تصمیمات بگیره و من 40% تصمیمات بگیرم

سیاست زنانه داشتن رو به جنگ قدرت در خانواده ترجیح می دم.

اگر همسرم راهی اشتباه رفت ترجیح میدم با سیاست زنانه درستش کنم و این وسط هیچ لطمه ای به موضع قدرت اون نزنم.

چون اصلا دوست ندارم من باشم که به بچه ها امر و نهی می کنه. طبیعت از زن ظرافت می خواد و مهر و محبت و زنی که امر و نهی کنه هر چقدرم حق با اون باشه و راه درست و رفته باشه و 100  % حق هم با اون باشه چون از اون ظرافت زنانگی ایش فاصله می گیره باعث میشه بچه هاش ازش  فاصله بگیرند

چون از مادر محبت می خواند و از پدر قدرت

می دونم و مطمنم که از عهده خیلی از سیاست ها و کارهای مردونه بر میام. اما ترجیح می دم زن باشم و ظرافت داشته باشم و نقش دوست و مشاور همسرم رو انجام بدم و اگر حرفی هست که لازمه یه مرد به بچه هاش بزنه بهش منتقل کنم و بخوام اون حرف بزنه نه من

زن یعنی سیاست داشتن یعنی ظرافت و مهر و محبت با جنگ سر اینکه کی قدرتش بیشتره بیخود ظرافت خودم زیر سوال نمی برم.

مطمنا مردی که زنش رو دوست داشته باشه و بپرسته نظر زنش براش مهمه.

این نظر شخصی من هست

من می خوام زن باشم و نه مرد