دلم برای دوستای پلاسم تنگ شده... مخصوصا زن نویسا

یادش بخیر یه" زن حسابی" بود در پلاس که انچنان دنیای زنونه رو پر از رنگ و ظرافت برات ترسیم می کرد. که غرق می شدی در دنیای زنانی که توصیف می کرد.

زن باسواد و دانشگاه رفته ای بود 

یادش بخیر یکبار برگشت و گفت حتی استاد همینگوی هم با اون یال و کوپالش عاشق زنان زیبا و خوش اندام بود. حالا هی شما بروید کتاب بخرید و درس بخوانید روی سطح سوادتان بیرید :))) 

حقیقت تلخ جامعه بود.

یا "زن نویس" که یه زن اجتماعی بود . نمونه کامل زنی بود که همیشه روی پای خودش می ایستاد. 

نوشته هاش رو وقتی می خوندم غرق می شدم توی نوشته هاش و یک زن مدرن و امروزی می دیدم 

زنی که هر چقدرم مقاوم بود بازم حس می کردم یکجای دلش یه مرد می خواد با تمام مردانگی هاش 

زنای که نوشته هاشون رو می خوندم و عاشق سبک زندگی شون بودم.

یا یکی شون بعد طلاقش یه پارتنر داشت. یه زن فوق العاده که همیشه غرق لبخندش می شدم.

:)) خنده هاش محشر بود و شخصیت اش محشرتر 

:***** 

خود واژه امید بود.

یا اونیکی دوستم که بعد جدا شدنش هر روز رژیم داشت و سالاد می خورد و هرزگاهی از مردی که ممکن بود مرد زندگیش بشه تعریف می کرد.

یا اون دختر زیبای که همیشه از حسی می گفت که ممکنه در سی سالگی داشته باشه و امسال فهمیدم سی سالش شده با اون چشای سبز زیباش و متن های محشری که می نوشت. 

دلم برای حرفای زنونه شون و دنیاشون تنگ شده.

بعضی اوقات وقتی می بینم بعد گذشت 3 تا 4 سال زندگی شان اونجور که می خواستن تغییر نکرده دلم یه جوری می شه.

اخه حیف زنای به این محشری نیست ?

مرد زندگیشون رو توی چهار سال که من می شناختمشون هنوز پیدا نکرده بودن. 

اما هنوز پر بودن از زیبای ناب زن بودن :)))

هنوز پر از امید بودن و می خندیدن و حتی بهترم شده بودن.

دلم برای دنیای زنانگی شان تنگ شده :))))