از "دختری با گوشواره مروارید" تا " سگای غمگین" :)))

همیشه خدا ادم بد عکسی بودم مخصوصا اینکه عکس از فاصله دور انداخته شه :))

یعنی داغون داغون می شه عکسام

بعد یه مدت فهمیدم اگر موقع سلفی گرفتن چشم بدوزم به یه نقطه دور و هزار تا عکس از خودم بگیرم

چند تای از این هزار تا ممکنه خوب در بیاد

اونم تازه حتما حتما عکاسی باید توی محیط بیرون و روشنایی روز انجام بشه :))

عکسای که به دست میان محشرن

توصیف تمام دوستام از عکس ها یکی هست

یه دختر جذاب با چشای درشت با یه نگاه خیلی عمیق

و چشای که خیلی غم توش هست 

اگر تابلوی نقاشی" دختری با گوشواره مروارید" رو دیده باشین

می تونید نگاه من رو تصور کنید

من عکسای جدیدم رو دوست دارم از عکسای که قبلا می نداختم خیلی بهتره اصلا منو زشت نشون نمیده

بر عکس کاملا زیباتر از اونچه واقعا هستم نشونم میده. 

اما غم توی چشام رو اصلا دوست ندارم.

نمی دونم چرا اصلا وقتی که نمی خندم و حرف نمی زنم و فقط دارم فکر می کنم چشام باید غمگین باشه

انگار که غم عالم روی دلم هوار باشه

در حالیکه اصلا غمگین نیستم :))

انگار من و دختر داخل تابلوی" دختری با گوشواره مروارید" یه وجه تشابه داریم

چشای هر دو تامون خندیدن بلد نیست

:))) 

چشای خانواده مادریم بیشترشون سگ داره

اما سگای چشای من سگای غمگینی هستن 

https://fa.m.wikipedia.org/wiki/دختری_با_گوشواره_مروارید_(فیلم)