لطفا موفرفری این پست را نخواند :****

دلم برای دانشگاه , برای استادا , برای درس خوندن تنگ شده. 

راستش من زیاد فضای اکادیمک دانشگاه ها رو درک نکردم.

لیسانسم رو پیام نور گرفتم و زیاد سر کلاس ها نمیرفتم.

ارشدمم ازاد گرفتم. چون برای اولین بار در عمرم مسافتی طی می کردم تا به مکانی برسم. وقتی به دانشگاه می رسیدم خیلی خسته بودم.

یه راست می رفتم نماز خونه و می گرفتم می خوابیدم.

کلاسا هم که شروع میشد اگر امکانش بود سر کلاسا می. خوابیدم :))))

به دلیل همین خوابها و سر به هوای ها هیچوقت نفهمیدم سر کلاس دانشگام. بیشتر وقتها خواب بودم یا از شدت خواب نمی فهیدم اصلا سر کلاس چی می گذره.

:))) خیلی دلم برای درس خوندن و یاد گرفتن تنگ شده.

اما دلم نمی خواد دکترا بگیرم. 

دلم می خواد در زمینه های بسیاری مطالعه کنم اما دچار یه زنجیره تنبلی شدم. :/

زنجیره اول: سر کار نرفتم چون حس می کنم نه زبان بلدم و نه مهارتی دارم . 

زنجیره دوم: می ترسم برم سر کار و چاق شم و گنده :)

زنجیره سوم: دلم می خواد برقصم و کتاب بخونم اما چون زبانم خوب نیست و زبان در لیست الویت هام هست. و حوصله زبان خوندن ندارم چون کار ندارم. 

اگرم بخوام کتاب بخونم چرا زبان نخونم:/

کلا کتاب خوندنم تعطیل شده :/

زنجیره چهارم: دلم می خواد نویسندگی کنم.چون کار ندارم حس نوشتنم نیست.

من تا کتاب نخونم و کار نکنم و یاد نگیرم حس خوب. به خودم  ندارم. 

دلم می خواد دختری باشم که ذهن بزرگی داره.

:))

یعنی اگر موفرفریم بیاد بازم حس می کنم چون اینکارها رو انجام ندادم. زندگیم کامل نیست و لذت کاملی از زندگیم نبردم

:)))) من یه تنبل زنجیره ای هستم. 

چون کار ندارم و می ترسم در برنامه لاغری ام وقفه ایجاد بشه نشستم دارم رو به دیوار. اجرهاش رو می شمرم.

:/// این پست رو برای موفرفری ننوشتم.

چون خودمم از خوندنش شرم می کنم.

موفرفری جان شما هم نخونده بگیر این پست رو.

کتاببب می خوام :))