سلام موفرفری من :***....... آرزوها

روزا میرند و میاند . 

من اما ......................

باز خواستم از عمق ذهنم بنویسم . کم اوردم اقای همسر.

این ذهن منم عمق نداره انگار. :)))))

موندم بعد اما چی بنویسم. :/

می دونی همسری اگر از من بپرسند علم بهتره یا ثروت می گم تمام اینا  بحث ها ر و  ول کن و برو دنبال آرزوهات.

همیشه دیدم ادمای پولدار بچه هاشون توی هر راهی که بخواند و دوست داشته باشند. قدم می ذارند و گاها موفق می شند.

ببین  همسری, منظورم اینه منم اگر به خاطر بی پولی و هزار تا چیز دیگه دست از ارزوهام نکشم. یعنی خیلی پولدارم. 

شاید شاید, ادمای فقیر,  فقیر موندن چون یه جای به بعد زندگیشون دیگه دنبال ارزوهاشون نمیرند. زندگیشون اینقدر سخت شده که ارزوها و خواسته هاشون رو فراموش می کنند.

یا شایدم نمی دونند ارزوی باید داشته باشند.

یا شایدم ارزوهاشون رو ازشون گرفتند.

اصلا ارزو داشتن خودش تولید علم و ثروت می کنه.

ارزو داشتن یعنی داشتن یه جفت بال برای پرواز

وقتی به ارزوهات برسی, شادتر می تونی زندگی کنی.

شادتر فکر کنی و با امید بیشتر زندگیت رو بسازی.

می دونم همسری جان, ته نویسندگی چیزی نیست. اما  این ارزو و خواسته منه

بال پرواز منه.

کارخونه انرژی سازی منه.

شادم می کنه و وقتی شادترم باهوش تر و خلاق تر و سالم ترم

ارزوی من نویسنده ماهری شدنه. 

دلم می خواد مردم صف بکشند برای خرید کتابهای جدیدم .

دوست دارم مردم بگند وقتی کتاب های تبسم رو می خونیم از ته دل سبک و شاد می شیم. :)))

مردم صف بکشند تا شادی بخونند و شاد شاد شاد بشند.

:))))

شاید بعدا این پست رو کاملتر کنم